Baba Öldüğünde…

Dün saat 19,30 işten eve geliyorum. kayınvalidemler bizde, halbuki daha dün beraberdik. Eşim odaya çekiyor beni. “Baban “diyor.” Kalp krizi geçirmiş., yi.”ne düşüneceğimi ne hissedeceğimi bilemeden kalakalıyorum öylece. ”baba” bizim ailede çok uzak bir kavram. Her ihtiyacımızı gören annem olmuştur. Her derdimize koşan. Bu nedenle belkide içinde baba geçen cümlelerim azdır ömrümde benim.

Hastaneye gidiyoruz eşimle, yoğun bakımda olduğundan yanına kimseyi almıyorlar. Sadece doktordan bilgi alabilirsiniz diyor bir hemşire.doktoru beklemeye başlıyoruz.beklerken aklımdan binbir türlü düşünce geçiyor.normal zamanda aklınıza gelmeyecek şeyler neden hep böyle durumlarda gelirki.en son ne zaman sarıldım ona diye düşünüyorum.en son ne zaman girdik aynı kadraja.sanırım ben babama bayramdan bayrama sarılmışım bu yaşıma dek. İçim burkuluyor, sol yanım acıyor. 30 yaşında babasız kalmak fikri gerçekten insanın canını acıtırmışta haberim yokmuş.
Annemle konuşuyoruz, haber vermedikleri için kızıyorum ona. Baban “kızlara haber vermeyin” dedi diyor. O halde bile bunu düşünebiliyorsan bu kadar çok mu seviyordun bizi. O kadar pişmanımki şimdi ona hiç sarılmadığıma acaba o da bunu düşünmüşmüdür hiç.

İster gerçek anlamda olsun ister duygusal ne kadar mesafe olursa olsun aranızda gidin ve sarılın annenize, babanıza, kardeşinize. Bunu yapmamış, yapamamış olmanın suçluluğu birgün kavurmadan içinizi hala hayattalarsa gidin sarılın ve kocaman bir öpücük kondurun yanaklarına. Kimse bilemez çünkü ;belki bunlar çok geç olacak yarına..