Mendil Satan Çocuk

“Bilmem vardır her halde. Hiç görmedim ki” dedi. “Peki nerede yaşıyorsun sen?” dedim. “Her yerde” dedi, hem de gülerek… “Nasıl yani her yerde?” “Öyle sınırlamıyorum kendimi sizler gibi” dedi ve patlattı kahkahayı. Haksız da sayılmazdı hani…
“Kimden alıyorsun sen bu mendilleri?” diye sordum gayri ihtiyari. İlgimi çekmişti bu yavrucak. “Sakallı Mehmet Amca’dan” dedi. “Kaçtan veriyor sana tanesini?” “İki yüz elli’den” “Ne yani hiç para almıyor mu Mehmet Amca’n senden?” diye sordum şaşkınlıkla. Biraz sinirli bir ifadeyle baktı yüzüme: “Siz hep böylesiniz zaten, karşılıksız iyilikten anlamazsınız.” “Niye ki?” dedim, anlattı: “Bir keresinde bir abla ağlıyordu, Abla mendil alır mısın? Diye sordum, defol!.. diye bağırdı bana. Oysa, oysa vallahi satmayacaktım ben ona, gözyaşlarını silsin diye uzatmıştım mendili. Anlamadı… Ama ben yine de gizliden koydum çantasına.”
“Peki” dedim, ben bir yıllık mendil ihtiyacımı alsam senden, bir seferde, topluca yani olur mu?” “Olmaz” dedi kafasını iki yana sallayarak. “Olmaz!.. O zaman benim bütün günlerimi satın alırsın. Satılık olanlar sadece mendiller abi. Günlerimi bırak, bana kalsın…”
Küçücüktü ama verdiği ders okkalıca olmuştu… İyilikten anlayanlardan olmak dileğiyle…