1965 yılının zemherisinde komşunun evinde un bitmiş… 

1965 yılı idi, kış mevsimi, duydum ki komşunun evinde un bitmiş, çocukları da aç. Çağırdım hanımımı durumu anlattım; “Allaha şükür unumuz fazlasıyla var, komşunun hiç unu kalmamış, beş çocuğu ile perişanmış. Bir çuval un verelim mi onlara!” dedim. Eşimin her zamanki gibi yine cimriliği tuttu ve;”Benim de beş çocuğum var, ne malum gelecek yıl benim buğday alabileceğim. Kusura bakma ama vermiyorum!” diye lafı ağzıma tıkadı. Ne yapayım, ne edeyim diye kara kara düşünmeye başladım. Param olsa para verecek ve; “Git un al!” diyeceğim, ama o da yok! Ertesi gün komşuyu aldım ve kahveye gittim… DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…