Can olabilmek

“Keşke bana söyleseydin Fatmam, ben işten gelince gelip toplardım cevizleri. Dizlerin sızlayacak yine, sonra da ağrıdan uyuyamayacaksın… Bilirsin sen uyuyamayınca benim gözlerime de uyku girmez. Çocuklar annemiz bahçede deyince, çok yorulmuşsundur diye ellerimle güzel bir sofra hazırlayıverdim sana. Çayını bile demledim” dediğinde, kadının gözleri dolu dolu olmuştu bile… Ve adam, ceviz çuvalını da sırtlanıp, gülümseyerek ne kadar da iyi hissetmesini sağlamıştı eşinin. Diğer kadın ise olup biteni şaşkınlıkla izleyerek, hava atmaya kalkarken tam tersine için için öyle kıskanmıştı ki…
Fatma hanımın ise adeta bütün yorgunluğu yok olup gitmişti. Kocasının arkasınca yürümeye başlamıştı ki, biran arkasını döndü ve arkadaşına seslenerek şöyle dedi gülümsemeyle beraber:
“Mesele birine canım demek değil… Can olabilmekte…”
-Suat Özge-