Çanakkale Destanı

Sene 1915… Bilecik tren istasyonunda bir tren beklemektedir. Sevkiyat subaylarından olan Abdülkadir Bey, vagonların arasında sessiz, hareketsiz bir gölge görmüştür. Meraklı ve şüpheli bir şekilde gölgeye doğru ilerler ve iyice yaklaşır. O anda gökyüzünde çakan şimşeğin verdiği aydınlıkta gözleri ve kulakları şunlara şahit olur… Beli bükülmüş, saçlarına aklar düşmüş, benzi soluk mu soluk, başı beyaz yaşmaklı ihtiyar bir Türk anası, çakılmış gibi orada durmaktadır. Yağmurdan sırılsıklam olmasına aldırış bile etmeden, kımıldamadan yerinden, huşu içinde beklemektedir. Anadolu’nun cefakâr, vefa timsali ve sabırlı anası ile Abdülkadir Bey arasında şu konuşma geçer… DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…