Evliliğim 10. senesindeydi, kaynanamın yaptıkları giderek ağrıma gidiyordu..

Evliliğimin onuncu senesiydi. Bir oğlumuz vardı. Çok akıllı ve uslu bir çocuktu. Her gün ona bakıp Allah’a böyle bir evlat verdiği için teşekkür ediyordum. Kaynanam da bizimle birlikteydi. İlk seneler aramız gayet iyiydi. Ona erkek bir torun verince daha da iyi olmuştu. Fakat yıllar sonra aramız bozulmaya başlamıştı. Ben hem yetim hem de öksüzdüm. Mahallelinin yardımlarıyla evlenmiştim. Tüm çeyizimi onlar dizmişti. Kaynanam çok fazla bir masraf yapmadığı için sevinmişti bile benim gibi bir gelin bulduğu için. Birbirimizden razıydık. Ta ki yan taraftaki eve yaşlıca bir teyze taşınana kadar… O adını hiç anmak istemediğim teyze geldikten sonra en çok da kimsesizliğim onun gözüne batmaya başlamıştı. Gelip gidip bunu başıma kakıyor, kimin kimsen yok diyordu. Ben buna aldırmayıp hem ona hem de aileme en iyi şekilde davranmaya çalışıyordum. Ama bir yandan da üstümdeki baskısını artıran kaynanamın yaptıkları giderek ağrıma gidiyordu… DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…