Ezandan önce uyanırdı annem

“Ezandan önce uyanırdı annem!” Kadın dediğin güneş üzerine doğmadan uyanmalıydı çünkü… Bereketi kaçarmış evin, rızkı gidermiş adamın, öyle derdi hep anam… Çatlamış dudakları dualar mırıldanırdı sabahın soğuğunda. Buz tutardı yazmasındaki oyalar… Elleri hamur kokardı her daim. Sanki annem demek hamur demekti… Onun elinde kuruyan hamurları bile ziyan olmazdı, ovalayıp karınca yuvalarına serpiştirirdi onları da. Bu da onların rızkı derdi. Her şeye yeterdi sanki annem! Çünkü Anne demek yetmek demekti. Sızlayan yerlerini susturur, daralan göğsünü bastırırdı… DEVAMI İÇİN DİĞER SAYFAYA GEÇİNİZ…